Прыкмета часу ў нашым краі -
На пОказ выстаўляць тавар.
Чаго мы толькі тут не маем!
І ў кожнай рэчы - гаспадар...
Матрасы, коўдры і падушкі
З дзівоснай шэрсці нейкіх лам.
Каструлі, скОварады, кружкі -
Той пОсуд усе гатуе сам.
А каб убачыць гэта дзіва,
ЛаскАва запрашаюць у зал,
Там не даюць гарэлку, піва,
Не абяцаюць людзям бал...
Збіраецца народ цікаўны,
У асноўным - люд немалады,
Хто адслужыў дзяржаве спраўна,
Ей лепшыя аддаў гады.
Спачатку шлюць вам запрашэнне
І абяцаюць у ім сюрпрыз,
Таму бясспрэчнае рашэнне:
Бясплатна - ваш любы капрыз!
І да мяне прыйшла паштоўка -
Есць шанец атрымаць прэзент.
А запрашаюць гэтак лоўка:
На падарунак - увесь акцэнт.
Каб не было сядзець вам сумна,
Вы можаце ісці ўдваіх,
Хтось запрашэнне склаў разумна:
Талонаў у ім - аж на траіх!
Суседку Галю запрашаю,
Яна без межаў мае час,
Яго таксама шмат я маю -
У нас клапОцяцца пра нас.
Народу ў зале - недзе плюнуць,
І ў кожнага - свой інтарэс.
На абяцанне - грэх не клюнуць,
Ды й заварОжвае працэс:
На сцэне - дэманстратар лоўкі,
На выгляд хлопец малады,
Без усялякай падрыхтоўкі
Ен зацікавіў усе рады.
Чаруе словамі ўсіх разам,
Не дэманстратар - экстрасэнс.
Ўсе пад гіпнозам ад паказу,
Бо яго словы маюць сэнс.
І я сама ўжо адчуваю:
Без ламы сення не засну,
Жаданне толькі адно маю -
Шарсціць сямейную казну!
А Галя ўскОчыла на сцэну,
Каб лепей разглядзець тавар.
Тут нехта запытаў пра цэны -
Ўсе раптам памянялі твар:
Матрасік, коўдра, дзве падушкі
Каштуюць тысячу даляр,
Залезлі вушкі на макушкі,
Згубілі людзі мовы дар.
Ў мяне ад гэтае навІны
Адвісла чэлюсць да пупа,
Каб спаць у ламе, я павінна
Стаяць на паперці сама.
Мой пыл тым часам ахалодзеў,
Бо грошай тых ў казне няма.
Няхай не лама - чорт у модзе...
Прыйшла сюды, відаць,дармА.
А Галю сума не бянтЭжыць,
Бо на яе напаў кураж,
Рэальнасці згубіла межы,
Ей сума гэта - не міраж.
А хлОпец спешна супакоіў:
Тавар у рассрочку і ў крэдыт,
І побач з залам, у пакоі,
Вы свой здавОльце апетыт.
Пакуль крэдыты афармлялі,
У зале мУсілі чакаць,
Сябе надзеяй забаўлялі:
Сюрпрыз павінны атрымаць.
Прэзенты вынеслі нарэшце -
На локаць з ламы кажушок,
Сябе той цАцкаю пацешце,
Схавайце потым у мяшок.
А Галя прынясла дахаты
З цудоўнай ламы гарнітур,
Ен цеплы і такі пухнАты -
То не апошні гэткі тур!
У ламе цепла - няма спрэчкі,
Другога ў ей не адчуваць,
Бо як балелі ножкі, плечкі,
Так і ў шэрсці той баляць.
Адно ей толькі цешыць дУшу:
Ў далярах ноч усю ляжыць.
А я завідаваць ей мушу:
Мне б у мільенах тых пажыць...
З мяшка налОкатнік дастану,
Ў руках самОтна пакручу...
Ен для мяне - як соль на рану,
Ўздыхну ціхенька - і маўчу.
Шчэ колькі прэзентацый будзе!
То не патрЭбна сумаваць,
Мой пыл няўдАча не астудзіць -
Прэзентаў шмат будуць даваць...
Комментарии